Święty Józef z Nazaretu, Oblubieniec Maryi i Opiekun Jezusa.
Jest patronem mężczyzn, ojców, małżeństw, wychowawców, dzieci, młodzieży, uchodźców, sierot, podróżujących, bezdomnych, ludzi pracy, cieśli, stolarzy, rzemieślników, drwali, umierających, noszących imię Józef i Józefa. Jest również patronem czystej miłości, dzieł charytatywnych, dobrej śmierci, opiekunem rodzin i całego Kościoła. Orędownikiem we wszystkich potrzebach i sytuacjach beznadziejnych.
Święty Józef patronuje także naszej parafii.
Ewangelie poświęcają Świętemu Józefowi tylko 26 wierszy, a jego imię wymieniane jest w nich 14 razy. Są one podstawowym źródłem wiadomości o Opiekunie Jezusa. Innymi źródłami są tzw. apokryfy, czyli pisma, których Kościół nie uznaje za natchnione, ale mogą zawierać ziarna prawdy. Apokryfy poświęcone Świętemu Józefowi zajmują się jego pochodzeniem, małżeństwem z Maryją, wykonywanym zawodem oraz śmiercią.
Mimo wysokiego pochodzenia, pochodził w prostej linii od króla Dawida, Józef nie posiadał dużego majątku. Na życie zarabiał stolarstwem i ciężką pracą jako cieśla.
Zaręczony z Maryją, córką Joachima i Anny, stanął przed tajemnicą cudownego poczęcia „po zaślubinach Maryi z Józefem, ale wpierw nim zamieszkali razem, znalazła się ona brzemienną za sprawą Ducha Świętego” (Mt 1,18).
W jednej chwili pozmieniały się jego plany, a on sam znalazł się w bardzo trudnej sytuacji. Zbyt mocno jednak kochał Maryję, by oskarżyć Ją o niewierność. Postanowił Maryję „potajemnie oddalić”. Wszyscy będą przekonani, że dziecko Maryi jest jego dzieckiem, a on porzucając brzemienną, postąpił niegodnie. Dla ratowania tej, którą kochał, zdecydował się więc wziąć winę na siebie.
„Gdy powziął tę myśl, oto anioł Pański ukazał mu się we śnie i rzekł: ‘Józefie, synu Dawida, nie bój się wziąć do siebie Maryi, twej Małżonki; albowiem z Ducha Świętego jest to, co się w Niej poczęło…’ Zbudziwszy się ze snu, Józef uczynił tak, jak mu polecił anioł Pański” (Mt 1, 20.24).
Po tej wizji Józef stał się posłuszny woli Bożej i podjął się roli opiekuna Świętej Rodziny. Poślubił brzemienną Maryję i zabrał Ją do swojego domu w Nazarecie. Przyjął wolę Bożą, wypełnił swą misję do końca, dając Jezusowi dom, a Maryi opiekę i oparcie.
Podporządkowując się cesarskiemu dekretowi o spisie ludności, razem z małżonką udają się do Betlejem, gdzie urodził się Jezus.
Po nadaniu Synowi imienia i przedstawieniu Go w świątyni, Józef zabrał najbliższych do Egiptu, uciekając przed Herodem. Po śmierci Heroda Święta Rodzina powróciła do Nazaretu.
Po raz ostatni Józef pojawia się na kartach Pisma Świętego podczas pielgrzymki z dwunastoletnim Jezusem do Jerozolimy gdy Ten się „zagubił” ( Łk 2,42).
Kiedy Jezus rozpoczynał swą publiczną działalność, Ewangeliści o Józefie nie wspominają. Prawdopodobnie już wtedy nie żył. Będąc tak blisko Zbawiciela, przeszedł przez życie cicho, nie pozostawiając nam jako „milczący święty” ani jednego słowa. Tradycja podaje, że za swoją wierność i cichość otrzymał jednak rzecz najcenniejszą: przy jego śmierci byli Jezus i Maryja. Nikt z ludzi nie umierał tak pięknie, mając przed oczyma Syna Bożego i Jego Matkę.
Zapewne dlatego tradycja przedstawia św. Józefa jako patrona dobrej śmierci.
Święty Józef ciężko pracował na utrzymanie rodziny. Zapewniał opiekę i czuwał nad bezpieczeństwem swoich najbliższych. Bez narzekania przyjmował każde słowo pochodzące od Boga, pomimo, że nie wszystko rozumiał. Był człowiekiem kochającym, troskliwym i cierpliwym, stał się wyraźnym i czytelnym obrazem ojcowskiej miłości Boga. Chociaż nie był biologicznym ojcem Jezusa, to jako mąż Maryi pełnił taką rolę. Wychowywał Syna według przepisów Prawa: uczył Go modlitwy i pracy, prowadził do świątyni w Jerozolimie. Ewangelia nazywa św. Józefa „mężem sprawiedliwym”, a jego wybranie świadczy o tym, że był człowiekiem wyjątkowym. /P/